موسیقی ما - کنسرت «چون سنگ، چون آتش» با بداهه‌نوازی پژمان حدادی و پویا سرایی شنبه و یکشنبه (4 و 5 بهمن‌ماه) در تالار رودکی برگزار شد.

از ابتدای این برنامه، رنگ و بوی بداهه بر اساس سنت به مشام می‌رسید. دکور برنامه زیبا و چشم‌نواز بود؛ دکوری ساده و در عین حال متناسب با این اجرا شامل نمای ساز تنبکی بزرگ که دو طرف‌اش را دو اِلِمانِ از پیش آماده شده مضراب‌های سنتور اشغال کرده بودند.

با حاضر شدن سرایی و حدادی روی سنِ سالن کوچک اما خوش‌صدای رودکی، مردم به پا خواستند و آنها را تشویق کردند. پژمان حدادی (نوازنده تنبک و سازهای کوبه‌ای) و پویا سرایی (نوازنده سنتور و آهنگساز) برنامه خود را به دو قسمت مرکب‌خوانی و اجرای قطعات از پیش تصنیف شده‌ی «سرایی» تقسیم کرده بودند. حدادی پشت سازهایش نشست و سرایی نیز سنتورش را پیشِ روی خود قرار داد.

در ابتدای قسمت مرکب‌نوازی، دو هنرمند در مایه افشاری شروع به نواختن کردند. این بخش از اجرا به قرائت موجود از ردیف‌سازی، نزدیکی غیرقابل‌انکاری داشت. با این وجود، دو هنرمند از همان ابتدا ریتم‌های در هم تنیده و پاس‌کاری‌های سازی را آغاز کردند. در ادامه نوا مایه‌ای بود که به مرحله اجرا گذاشته شد و بخش‌های مختلف آن با فراز و فرودهای موسیقایی به مرحله اجرا گذاشته شد. سنتور میدان‌داری می‌کرد و کوبه‌ای‌ها هر جا لازم بود، به کمک سنتور می‌آمدند. با وجود کم‌حرفیِ ساز حدادی، حضور سازش پررنگ و مؤثر جلوه می‌کرد.

در ادامه، بیات ترک مایه دیگری از ردیف موسیقی ایرانی بود که توسط دو هنرمند اجرا شد. به همین خاطر برای شنیدن رنگ و بوی سازی که بیان شخصی حدادی و سرایی را در دل داشت، باید تا آغاز پارت دوم صبر می‌کردید. (در شب دوم برنامه که یکشنبه‌شب در تالار رودکی روی صحنه رفت، بخش اول کنسرت شامل مرکب‌نوازی در مایه‌های شور، دشتی، بیات‌ترک و ابوعطا بود.)

پس از استراحتی 15 دقیقه‌ای سرایی و حدادی دوباره روی صحنه آمدند و ضمن ادای احترام به مخاطبان موسیقی ایرانی سر جای خود نشستند. بخش دوم برنامه (به جز دو قطعه که به تازگی توسط آن نوازنده و آهنگساز موسیقی ایرانی تصنیف شده بودند) شامل ساخته‌های پویا سرایی در آلبوم «این سَرِ سودایی» بود. قطعات «تاک»، «سُکر»، «شطح»، «لیلای بی‌مجنون»، «کلک رنگ‌آمیز» و «این سَرِ سودایی» به ترتیب به اجرا در آمدند.

قطعه «تاک» به عنوان اولین قطعه بخش دوم در درآمد همایون اجرا شد. «سُکر» نیز ساختاری بداهه‌پردازانه داشت و ترجیع‌بندهای آن با فاصله‌های زمانی مختلف اجرا می‌شد. «شطح» (چهارمضرابی که در انتها شامل ریتمی خانقاهی بود که آن را به قطعه بعد متصل می‌کرد) به شوشتری رفت و در ادامه «لیلای بی‌مجنون» در گوشه لیلی و مجنون و روی ریتم لَنگ 17 ضربی به اجرا در آمد. بین قطعات «سُکر» و «شطح» و قطعات «شطح» و «لیلای بی‌مجنون» حاضرین در سالن شنونده سولوی سنتور بودند.

«کلک رنگ‌آمیز» و «این سَرِ سودایی» هم در مایه‌های بیداد، بیات راجع و عشاق، گردش داشتند. «این سر سودایی» ریتم لَنگ 12تایی داشت. این قطعه تنها بخشی از اجرا بود که در آن ریتم اولیه توسط حدادی اجرا شد و در ادامه خط ترسیم شده توسط تنبک (با استفاده از بخش‌های مختلف ساز) توسط مضراب‌های سنتور تکمیل شد.
 
پی‌نوشت:

- در این اجرا اردشیر کامکار، مجید درخشانی، حسین بهروزی‌نیا، صدیق تعریف، همایون نصیری، پیام جهانمانی و... از جمله هنرمندانی بودند که برای شنیدن کنسرت حدادی و سرایی به تالار رودکی آمدند.

- بیشتر کسانی که به عنوان مخاطب در سالن حضور داشتند، مخاطب جدی موسیقی اصیل ایرانی بودند. این ادعا را می‌شد از سکوتی که در لحظات اجرا سراسر سالن را فرا گرفته بود، متوجه شد.

- در بروشوری که برای اجرای این برنامه در اختیار مخاطبان قرار داده شده بود، شرکت برگزارکننده به اشتباه، متنی که برای کنسرت «چرا رفتی» تهیه کرده را چاپ کرده بود!