چیزی که خیلی خوشحالم کرد به پختگی رسیدن اشعاری بود که محسن استفاده میکنه مخصوصا اونایی که از شاعرای امروزی بود ، آلبوم یه فاز اجتماعی و مردمی داشت که خیلی خوب در اومده بود ، دیگه خبری از پا در هوا موندن شعر بین اجتماعی و عاشقانه مثل ترانه های همسایه یا یوسف نبود ، ترانه ها جسورانه تر و بی پرده تر شدن ، اوجش رو میشد تو ترکهای شاه مقصود و شرمساری دید ، میش باهاش همزاد پنداری کرد ، انگار ترانه از دل جامعه بیرون اومده و اینکه اشعاری که از مولانا انتخاب شده بود فوق العاده بود و من رو واقعا به خدا نزدیک کرد! خوشحالم که جهان بینی محسن به این زیبایی هست و جداً به رسالت واقعی هنر پایبند بوده و اون رو به نمایش گذاشت !